شیخ طوسی با سند خود از کافور، خادم امام علی النقی علیه السلام نقل می کنند که گفت:

امام هادی علیه السلام روزی به من فرمود: فلان سطل را در فلان جا بگذار تا با آن برای نماز وضو بگیرم و مرا از پی کاری فرستاد و فرمود: چون برگشتی این کار را انجام ده تا وقتی برای نماز برخاستم، آماده باشد. و دراز کشید تا بخوابد.
من فرموده ی ایشان را فراموش کردم. شب سردی بود. احساس کردم که برای نماز برخاسته است. و یاد آوردم که سطل را آنجا نگذاشته ام. بخاطر ترس از ملامت امام از آنجا دور شدم. و ناراحت بودم که امام برای پیدا کردن آب به زحمت بیفتد. تا اینکه امام علیه السلام با ناراحتی مرا صدا زد...
... فرمود: تو مگر عادت مرا نمیدانی، من جز با آب سرد وضو نمی گیرم. آب را برایم گرم کرده ای و در سطل ریخته ای؟
عرض کردم: سرورم! سوگند به خدا! نه سطل را آنجا گذاشتم و آب را [گرم کرده ام].

فرمود: الحمدلله! سوگند به خدا ما نه آسان گرفتن را ترک کرده ایم و نه هدیه ای را پس فرستاده ایم. سپاس خدا را که ما را از بندگان مطیع خود قرار داد و برای کمک به عبادتش توفیق بخشید. پیامبر (ص) می فرمود: خدا بر کسی که تخفیفی را نمی پذیرد خشم می گیرد.


الامالی: 298 ح 587، المناقب لابن شهر آشوب 4: 414 مرسلاً، بحار الانوار 50: 126 ح 4، الامام الهادی نت المهد الی اللحد: 364

برگرفته از وبلاگ (فرهنگ جامع سخنان امام  علی النقی (ع)). در آدرس.hadi-words.blogfa.com

در کرب و بلا امید زهرا عباس

                          قاف آب فرا بود و عنقا عباس

لیکن چو لب رقیه بر یاد افتاد

                           گفت اسوه ی ایثار شو برپا عباس