سلام بر دوستان خدادوست

شرمنده‎ام که مدتی نبودم اما یه چیزی به ذهنم رسیده و اونم اینکه:

تا حالا شنیدیم که: هر چه بگندد نمکش می‎زنند    وای به روزی که بگندد نمک

اما خیلی جالبه که نمک وجود آدمی عبارت است از اینکه وقتی بی حیاییش به حدی میرسه که گناه انجام میده، درونش ملامتش میکنه و میگه خاک تو سرت. لااقل از خودت خجالت بکش....

خلاصه ایشالله که منظورمو گرفتید دیگه: زشتی کار زشت هنوز تو ذهن آدم تبدیل به خوبی نشده و همون جلوه‎ی زشت باقیه. اون همون نمکه هستش که تا نگندیده امید اینکه آدم زباله نشه هست اما

یادته گفتن با حلوا حلوا گفتن دهن شیرین نمیشه؟

اونا یادشون رفت به ما (مثلاً) بچه مذهبی ها بگن که:

با زهرا زهرا گفتن آدم با دین نمیشه.

باید زهرایی بود و زهرایی زندگی کرد و گرنه اون دری را که به سینه ی مادر غریبمون کوبوندن، به کلّه ی ماها خواهد خورد و آن آتشی که بر آن امیدگاه بشریت زدند ذغالش روی ما را سیاه خواهد کرد.

خدایا....